...

هوایِ تو را کردن مثل خودِ هواست، هوایِ تو، مثل هوا برای زندگی کردن لازم است. گفتم دیگر ننویسمت، بگذارم جایی بمانی، یه گوشه از دلم که فقط من باشم و تو. ولی باز سرک کشیدی در میان کلماتم. همینطور که سرک میکشی در خوابهایم و سرک میکشی در رویاهایم.

میدانی گاهی یک تصویر یا یک صدا مرا چنان پرتاب میکند سمتِ تو که حس میکنم اگر یه کم دستهایم بلندتر شوند، میتوانم بچینمت، درست مثل امروز.

پی نوشت 1:

دستم به تو نمی رسد،

حتی در شعرهایی

که با دست خودم می نویسم..

پس هم ‏چنان

در ارتفاع دورترین استعاره ‏ها بمان!

مباد که دست کسی به تو برسد...

                                                      " کامران رسول زاده "

پی نوشت 2:

قطره قطره می چکی

همه وجودم برای جمع کردنت دست می شود

چشمها ؛ قلب ؛

لـبهایم اما

رویای دیگری در سر دارد

می نوشـمت ای همیشه زلال دسـت نیافتنی...